Wierszyki do nauki – ortografia, historia, matematyka, Tomasz Elbanowski – recenzja.

Czasem bywa tak, że nauka przychodzi z łatwością.

Zdarza się jednak, że przychodzi z wielkim trudem, przyswajanie treści bywa męczące, nużące a to, co zostaje zapamiętane ulatnia się z pamięci zbyt szybko.

Czy są jakieś sposoby, które pomagają w nauce albo sprawiają, że jest ona przyjemniejsza, łatwiejsza i nie tak bardzo nużąca?

Odkryto, że w procesie nauki czynnikami ułatwiającymi zapamiętywanie są  wyobrażenia, obrazy, najlepiej takie, które aktywują wiele zmysłów, dodatkowo nasycone emocjami, najlepiej pozytywnymi. Im żywiej pracuje wyobraźnia, tym nauka jest przyjemniejsza, łatwiejsza i skuteczniejsza. Wplecenie nauki w czasie zabawy również sprzyja zapamiętywaniu na dłużej. Również rymowanki ułatwiają zapamiętywanie, z tego powodu, że same w sobie są łatwe do zapamiętania.

Wszystkie sprytne metody nauki, wykorzystujące inne, niż zakuwanie lub “branie na logikę” sposoby są zwane mnemotechnikami [więcej przeczytasz tutaj: klik]

Rymowane Wierszyki do nauki, o których chcę Wam opowiedzieć opierają się właśnie ma mnemotechnikach i wykorzystują metodę haków. Uwierzcie mi, to naprawdę działa, a dodatkowo sprawia mnóstwo frajdy 🙂 Nauka staje się przyjemnością a nie przykrym obowiązkiem.

Wierszyki do nauki – ortografia, historia, matematyka, Tomasz Elbanowski – recenzja.
czytaj dalej

Dla najmłodszych – “Bajki terapeutyczne” i “Bajki o emocjach” – recenzja.

Bardzo lubię ten cytat  Jean Cocteau:

“Dzieci mają wręcz cudowną moc, aby zmieniać się we wszystko, w co tylko zapragną”.

Kto obserwuje uważnie dzieci na pewno zauważa, jak bardzo prawdziwe są te słowa. Kiedy dziecko bawi się, wchodzi w inny wymiar, inny świat, i jest w nim tak pogrążone, że wręcz czuje emocje postaci, którą odgrywa lub którą “ożywia”, podąża za nią i jest nią pochłonięte.

Dlatego też bardzo dużą wartość w procesie wychowania, rozwiązywania problemów oraz psychoedukacyjnej lub terapeutycznej pracy z dziećmi odgrywają Opowieści i Metaforyczne przekazy. To, co nie dotrze do dziecka powiedziane wprost, z pewnością o wiele lepiej zabrzmi opowiedziane nie dosłownie, a przez opowieść lub zabawę. Działa to również w drugą stronę. Często trudne, traumatyczne przeżycia są tak głęboko ukryte, że dziecko jest w stanie opowiedzieć o nich tylko za pomocą innego, niedosłownego przekazu.

Jest wiele książek, czasopism, które przychodzą z pomocą rodzicom i dzieciom, podpowiadają, jak można wykorzystać opowieści do pracy i zabawy z dziećmi oraz inspirują do tworzenia własnych.

Chciałam Wam polecić dwie fantastyczne, pięknie ilustrowane książeczki dla dzieci, wydane przez Forum Media Polska Sp. z o.o. :

“Bajki o emocjach dla najmłodszych”

oraz

“Bajki terapeutyczne dla najmłodszych”

Dla najmłodszych – “Bajki terapeutyczne” i “Bajki o emocjach” – recenzja.
czytaj dalej

5 powodów dla których nie warto wyręczać dzieci.

Pośpiech…

To chyba najczęstszy impuls do tego, by wyręczać dzieci.

Rano pomagamy się ubierać, zapinamy kurteczki, buciki, niepostrzeżenie wkładamy czapkę na głowę.

Nie angażujemy dziecka w przygotowanie obiadu, bo ma być gotowy szybko, sprawnie i żeby się za bardzo nie pobrudziło.

Wieczorem migiem sprzątamy dziecięce zabawki, bo lepiej wiemy, do którego koszyka mają trafić lale a do którego klocki, szorujemy ząbki, bo zrobimy to dokładnej, wkładamy piżamkę…..

Często wyręczamy machinalnie, jakbyśmy byli zaprogramowani, bo to ułatwia nam życie, sami robimy wszystko szybciej, sprawniej, bez nerwów.

Mamy (złudne) przekonanie, że dzięki temu ułatwimy dziecku życie, pozbawimy je frustracji z powodu trudności, jakie napotka, kiedy nie będzie umiało sobie z czymś poradzić.

Wyręczanie dziecka niesie jednak za sobą szereg konsekwencji, których dziecko doświadczy już jako wyręczany maluch ale również w wieku nastoletnim i dorosłym, kiedy odkryje, że herbata nie robi się sama a brudne spodnie i koszule nie pojawią się czyste w szafie za sprawą czarodziejskiej różdżki.

5 powodów dla których nie warto wyręczać dzieci.
czytaj dalej

Kaprysy przy jedzeniu czy może neofobia żywieniowa? Co robić, by pomóc dziecku i sobie.

Podobno dzieci dzielą się na takie, które jedzą wszystko i takie, które nie jedzą nic 🙂

Jest to spore uproszczenie, ponieważ nawet tym dzieciom, które zazwyczaj jedzą wszystko zdarzają się okresy grymaszenia. I nawet te dzieci, które zazwyczaj jedzą mało mają swoje ulubione potrawy, do jedzenia których nie trzeba ich specjalnie zachęcać.

Czasem jednak pojawia się problem, który budzi większy niepokój rodziców. Dziecko przejawia swoistą niechęć do jedzenia. Na jego twarzy pojawia się wręcz strach i obrzydzeniem przed nową potrawą. Posiłek w zaciszu domowym staje się pełnym stresu doświadczeniem a wyjście do restauracji albo rodziców na niedzielny obiad pozostaje w sferze marzeń.

Co robić, gdy nasze dziecko cierpi na neofobię żywieniową? Jak ją odróżnić od kaprysów przy jedzeniu? Jak pomóc sobie i dziecku?

Kaprysy przy jedzeniu czy może neofobia żywieniowa? Co robić, by pomóc dziecku i sobie.
czytaj dalej

Mężczyzna z groteskowo długim penisem – John Dillermand bohaterem bajki dla najmłodszych.

Nowy rok w niektórych miejscach zaczął się zaskakująco. Duńska telewizja publiczna DR rozpoczęła emisje nowego serialu dla dzieci, którego bohaterem jest człowiek z groteskowo długim penisem.

John Dillermand – bo tak się nazywa ów bohater, na pierwszy rzut oka jest zwykłym gościem w średnim wieku. Ma wąsy, ciemne włosy z przedziałkiem na boku, spory brzuszek. Ubrany jest w niegustowne ubranko, niczym sportowcy z  początku ubiegłego wieku – koszulkę na ramiona i krótkie spodnie w biało – czerwone paski. Do tego czapka i ….. specjalne odzienie w ten sam deseń na najdłuższym penisie na świecie.  To odróżnia go od innych.

Nie byłoby może w tym nic niezwykłego, gdyby nie fakt, że bajka ta dedykowana jest dzieciom w wieku 4-8 lat, czyli najmłodszym odbiorcom mediów.

Mężczyzna z groteskowo długim penisem – John Dillermand bohaterem bajki dla najmłodszych.
czytaj dalej

14 zapomnianych zabaw, które przydadzą się w czasach nauki zdalnej i nie tylko.

Szukając kolejnej książki do wieczornego czytania dzieciom, sięgnęłam po fascynujący klasyk – „Dzieci z Bullerbyn”. Próbowaliśmy z dzieciakami wyobrazić sobie dzieciństwo Lisy, Anny, Britty, Lassego, Bossego, Ollego i Kerstin, czyli głównych bohaterów tej opowieści – jakże inne od tego, jakie mają współczesne dzieci. Przypomniały mi się też czasy mojego dzieciństwa, czasy, kiedy dzieci bawiły się swobodnie ze sobą, nie mając do dyspozycji tysiąca gadżetów, zabawek, gier, ekranów oraz szczelnie zapełnionego (przez rodziców) grafiku. Niektóre zabawy z mojego dzieciństwa, jak również z dzieciństwa dzieci z Bullerbyn powodowały ogromny hałas. Stąd nawet wzięła się nazwa „Bullerbyn”, co oznacza „Hałasowo”.

Postanowiłam więc podzielić się z Wami – wspomnianymi przeze mnie, zapomnianymi zabawami z dzieciństwa, które powodują wielki hałas ale też wiele frajdy a ponadto niewiele potrzeba, by się w nie pobawić. Kto wie, czy nie przydadzą się komuś w ramach oderwania od ekranu i nauki zdalnej 🙂

A co to za zabawy? Sprawdź poniżej:

14 zapomnianych zabaw, które przydadzą się w czasach nauki zdalnej i nie tylko.
czytaj dalej

15 minut nie wystarczy, chyba, że…..

Jesteśmy świadomymi rodzicami. Wciąż szukamy sposobów na to, by je “dobrze wychowywać”, czyli nauczyć je potrzebnych w życiu umiejętności,  Szukamy też sposobów, by je zadowolić, by było szczęśliwe. Jednocześnie też nie chcemy w tym “zatracić siebie” czyli pozostać sobą, realizować się, rozwijać, robić to, co chcemy, lubimy i nie rezygnować….

Szukamy sposobów i znajdujemy. Metoda, która pozwoli zaspokoić potrzebę uszczęśliwienia dziecka, spędzić z nim pełnowartościowy czas i odhaczyć sobie “czas z dzieckiem” na swojej dziennej check-liście zadań do wykonania.

Metoda ta to wprowadzenie w rytm dnia tak zwanego “czasu specjalnego dla dziecka”, który polega na tym, że oddajemy się naszemu dziecku w pełni, bez telefonu, telewizora, książki, pulsującego planu dnia w głowie czy listy zakupów. Innymi słowy planujemy, że spędzimy z nim od 10 do 20  minut na nieskrępowanej zabawie wymyślonej przez nie i dla niego. Z pełną uwagą i zaangażowaniem skupionym tylko na nim. Specjaliści uważają, że te 10-20 minut w zupełności wystarczy a nawet zdziała cuda.

Próbowaliście (może) tej metody i okazała się……

15 minut nie wystarczy, chyba, że…..
czytaj dalej

Jak wspierać rodzeństwo w budowaniu dobrych relacji.

Powiadają, że siostry i bracia są po to, by utrudniać sobie życie w dzieciństwie i tym samym hartować się wzajemnie przed dorosłością i problemami, jakie ona z sobą niesie. 

Powiadają też, że brata czy siostrę, nawet takich, którzy w dzieciństwie byli nie do zniesienia, w dorosłym życiu z pewnością się doceni. 

Powiadają również, że rodzeństwo to przyjaźń, z której nie trzeba się tłumaczyć. 

Czy my – rodzice możemy w jakiś sposób wspierać dzieci w pielęgnowaniu tej przyjaźni i budowaniu dobrych relacji?

Myślę,  że tak, a moje sposoby są takie:

Jak wspierać rodzeństwo w budowaniu dobrych relacji.
czytaj dalej

Rodzeństwo bez rywalizacji – czy to możliwe?

Czy możliwe jest rodzeństwo bez rywalizacji?

Nie 🙂

Rodzeństwo jest jak mała, acz dynamiczna grupa, utworzona naturalnie, choć jej członkowie nie mieli na to wpływu.  Każdy z nich obdarzony jest innym temperamentem, charakterem, osobowością, pragnieniami, potrzebami – mają też jeden wspólny cel – przetrwać. I robią to po swojemu. Łączy ich konflikt tych samych interesów – mama jest moja, tylko moja oraz nieodgadniona wspólnota i więź, którą wciąż na nowo odkrywają podczas przebywania razem, zabawy czy też kłótni.

Pojawienie się rodzeństwa na świecie jest dla dziecka bardzo trudnym przeżyciem. Często porównuje się tę sytuację do takiej, gdzie mąż mówi do swojej żony – “Kochanie, jesteś taka urocza i dobra. Tak bardzo Cię kocham, że postanowiłem dzielić tę miłość i sprawić sobie jeszcze jedną żonę. Czyż to nie wspaniałe?” A potem okazuje się jeszcze, że ta nowa żona jest taka śliczna i słodka i taka bezbronna i maleńka, że nic tylko ją przytulać trzeba, kochać  i się nią opiekować. “Czyż to nie urocze, kochanie”?

Może trudno w to uwierzyć, ale dla dziecka, pojawienie się rodzeństwa jest analogiczną sytuacją. Oto na świecie pojawia się ktoś, kto zajmuje moje miejsce, z kim teraz będę musiał dzielić czymś, co jest całym moim światem – rodzicami. I choć rodzice naprawdę się starają, aby przyjęcie nowego członka rodziny było dla dziecka jak najmniej traumatyczne – dziecko będzie robiło wszystko, by się nimi nie dzielić. Będzie zazdrosne o każdy uśmiech, uwagę i gest miłości. Z kolei młodsze dziecko, które pojawiło się na świecie będzie coraz większe, bardziej uspołecznione i z czasem zacznie obserwować i powielać schematy starszego, myśląc, że tak właśnie trzeba.

Rywalizacja jest naturalną właściwością, jaką można zaobserwować w   rodzeństwie.

Nawet dorośli ludzie czują ucisk w sercu, kiedy zdarzy im się słuchać opowieści swojego rodzica, który z dumą rozprawia o tym, jak jego (inny) syn, czy córka świetnie sobie radzą, ile w życiu osiągnęli i czego to nie widzieli.

I choć nie wyeliminujemy całkowicie rywalizacji między rodzeństwem, możemy nauczyć się jej nie podsycać, nie wspierać, nie eskalować. Innymi słowy sprawiać, że jej obecność będzie przydatna w rozwoju pozytywnych relacji pomiędzy rodzeństwem oraz innych ważnych umiejętności.

Co zatem powinniśmy robić a czego unikać?

Rodzeństwo bez rywalizacji – czy to możliwe?
czytaj dalej

Jak radzić sobie z histerią małego dziecka w sklepie.

Znasz tę anegdotę?

Przychodzi dziadek z wnuczkiem do sklepu i wnuczek wpada w szał. Dziadek nie daje się chłopczykowi sprowokować i wciąż powtarza “spokojnie Jasiu, spokojnie Jasiu, spokojnie Jasiu”. Dziecko wciąż w histerii a dziadek niestrudzenie robi zakupy i powtarza “spokojnie Jasiu, spokojnie Jasiu”.

Kiedy podchodzi do kasy (oczywiście cały sklep słyszał wnuczka) sprzedawczyni mówi – Ależ pan cierpliwy do tego swojego Jasia. Ja to bym nie wytrzymała i ryknęła, że hey. A dziadek na to – Proszę pani, to jest Sebastian. A Jasiu to jestem JA.

W tej zabawnej anagdotce jest wiele prawdy. Bo, kiedy dziecko wpada w histerię w sklepie, najważniejsze jest to, bo samemu zachować spokój i opanowanie. Gniew i złość rodzica, opiekuna sprawią, że nastąpi eskalacja histerii i będzie jeszcze trudniej uspokoić dziecko i siebie.

Jak radzić sobie z histerią dziecka w sklepie?

Jak radzić sobie z histerią małego dziecka w sklepie.
czytaj dalej